Moe-zikaal uitgedaagd?

Als danseres vind ik het heerlijk om de generale repetities bij te wonen voor de tournee met ons symfonieorkest.

Stel je eens voor: alle Shen Yun dansers en artistieke crew die knus in de zachte blauwe stoelen van onze muziekzaal zitten en genieten van ons orkest dat populaire nummers van de vorige tournee speelt. De neiging om mee te wiebelen kan onmogelijk (en onnodig) onderdrukt worden. En na een lange dag waarin we intensief getraind en geoefend hebben voor de dansproductie van volgend jaar, is dit een zeldzame traktatie - geen zweet, geen druk - een waar genot.

Bij aanvang van het concert zit ik op het puntje van mijn stoel, genietend van het energieke maestro dirigeerwerk, vrienden tussen de musici spottend die ik niet vaak zie. Glimlachend bekijk ik hoe het indrukwekkende bolwerk van contrabassen hun pizzicato’s tokkelt; die tot mijn verbazing rijk, warm en wonderlijk levendig klinken.

In het derde stuk spelen een fluit en klarinet de openingsklanken van ‘Gedichten van het Orchideeënpaviljoen’ en plotseling ontvouwt er een zeer bekend tafereel zich voor mijn ogen:

Ademloos na een snelle werveling naar de Tang dynastie, baan ik mij een weg uit de oogverblindende spotlights naar de schemering van het blauwverlichte backstage. Met wat strategisch (maar inmiddels onbewust) gemanoeuvreer navigeer ik rondom nog uitpuffende vrienden en de tientallen kostuums en accessoires waar we in en uit geraced zijn tijdens de eerste drie snelle omkleedacties van de avond.

Mijn vingers maken een Tang dynastie stijl haarstuk los; zo begint een nieuwe (minder haastige) transformatie; omdat we al snel een paar millennia vooruitspoelen om deel uit te maken van een fabel uit de tijd van voor de dynastieën. Ondertussen scannen mijn ogen een lotusfeeën gewaad en een Han-hof jurk die geduldig wachten totdat ze worden opgehaald en zorgvuldig opgehangen. In de verte klinkt er een rustige, mystieke melodie op uit de orkestbak. Het geluid wordt geaccentueerd door het snelle doch krachtige geluid van de waaiers die dansende erudieten openzwieren en dichtklappen.

Een paar liedjes verder; in de tweede helft, hoor ik iedereen om me heen zich verzuchten als weer een ander favoriet nummer begint: ‘De mystieke Udumbara’. Nu komen de meisjes in actie. De hele eerste rij steekt hun sierlijke armen omhoog en begint gesynchroniseerd te zwieren:

rechts-links-rechts, samengevouwen in een knop, en dan openend als een ontluikende bloem. En dan tra-la-laaaaaa! De dirigent luidt zwierend de laatste fermata in terwijl alle meisjes (in hun zachte blauwe stoel) een laatste bloemige pose aannemen.

Als vreemden plotseling de concertzaal in zouden lopen, hadden die misschien gedacht dat we ‘the wave’ deden tijdens een klassiek concert. Maar we hebben meer plezier dan ze zich kunnen voorstellen, omdat we gekoesterde momenten herleven. Momenten waarin we ongrijpbare bloemenfeeën waren in de voorstellingen van het vorige seizoen.

De Symfonie Tour

De jaarlijkse herfsttournee van het Shen Yun Symfonie Orkest is een kans voor onze musici om op het podium te staan. Ze poetsen hun concertschoenen nog eens extra op en blaken in de spotlights. En als de orkesten van alle tourgezelschappen samenwerken, is het effect echt ongekend.

Elk jaar, voordat de musici op pad gaan, zijn wij dansers hun eerste publiek. Zie het maar als een privépremière waarbij wij de avond vrij krijgen en net zo luid “bravo!” kunnen roepen als we willen.

Misschien kent niet elke klassieke Chinese danser de F♯ harmonische mineurtoonaard, maar we herkennen wel een spectaculair geluid als we dat horen.

Want we zijn natuurlijk geen koeien…

Sorry, fronste je net? Luister dan maar eens naar het volgende beeldverhaal, dan begrijp je wat ik bedoel.

Onbegrijpelijk

Tijdens de Periode van de Strijdende Staten (475-221 v. Chr) was er eens een musicus genaamd Gong Mingyi die geroemd werd om zijn betoverende spel op de zevensnarige citer. Echter, er was één toehoorder waar hij geen indruk op kon maken.

Zo begint het verhaal. Op een prachtige ochtend werd Gong in een vrij romantische stemming wakker. Zodra hij het zonlicht in stapte, besloot hij zijn citer mee de heuvels in te nemen.

Gong ging zitten en speelde een zeer ontroerend lied. Toen de laatste noot wegstierf, keek hij met een tevreden zucht op… om slechts te zien dat de koe totaal niet reageerde.

Helemaal gepikeerd begon Gong met behoorlijk wat commotie hard op zijn citer te spelen en te tokkelen. Gong was helemaal ontluisterd toen de koe eindelijk alert werd. De rund stopte haar apathische gekauw om op te kijken naar het kabaal van wat buizerds die ze had gehoord.

Dit is het verhaal achter het Chinese beeldverhaal: ‘muziek spelen voor een koe’ (對牛彈琴 duì niú tán qín), dat, net als de uitdrukking: ‘paarlen voor de zwijnen gooien,’ betekent dat iets waardevols ongewaardeerd blijft.

Nu weet je waarom ik zeg dat dansers geen koeien zijn.

Ondertussen is ons orkest aan de andere kant van de wereld al zijn Azië tournee gestart, en dat gaat fantastisch worden. Ik kan niet wachten totdat je hen ook hoort!