Dromen over morgen

Van alle dansen die ik dit seizoen dans, geeft de dans waar ik het eenvoudigste kostuum voor draag, het kortst voor op het podium sta en de makkelijkste rol in uitvoer, me de meeste stof om over na te denken. Lees verder en je zult ontdekken waarom...

Ik ben in het oosten opgegroeid; het oosten van de Verenigde Staten dus. Boston, Baltimore en Bridgewater, NJ waren de plekken waar Betty haar ABC leerde, in de pauzes honderden uren aan apenbalken hing en allerlei andere leuke kinderdingen ontdekte.

Ik ben een etnisch Chinese, maar mijn ontbijt bestond niet uit gestoomde broodjes, dunne rijstepap met Apenhaar (rousong; gedroogd varkensvlees) en krullerige ingelegde groenten. Mijn ontbijttijd stond in het teken van Lucky en zijn geluksamuletten. (Wat hield ik van die vallende sterren zeg.) Op zomeravonden maakte ik milkshakes met drie ingrediënten die voor één derde bestonden uit aardbeiensiroop. In de winter dronk ik uit school lekkere warme chocolademelk waar ik zo snel de mini-marshmellows uit viste dat ze niet de kans kregen om te smelten.

Omdat ik op een ander continent woonde, maakte ik niet mee wat kinderen in China in de zomerhitte of winterkoude lekker vonden. Toch wist ik van het bestaan van één lekkernij van dat andere continent, waar ik echt niet bij kon komen… En waarbij ik pas later zou beseffen dat die lekkernij voor onbepaalde tijd echt onbereikbaar voor me zou blijven.

Een superchique snoepje 

Als het in noord-China koud wordt zo tegen het Nieuwjaar festival aan, dan verkopen de straatverkopers een heerlijk goedje van vroeger met de naam gesuikerde meidoornbesspiesjes. In het Engels is het een mond vol. Maar in het Chinees zijn het maar drie heerlijke woordjes: Táng-hú-lu (糖葫芦) en betekent letterlijk “gesuikerde pompoenen”. Misschien hebben ze die naam te danken aan het feit dat de ronde meidoornbesjes (crataegus pinnatifida) op de bamboespiesjes op pompoentjes lijken – rood geglazuurde, die aan bomen uit een oriëntaals luilekkerland moeten groeien.

Ze zeggen dat de tanghulu de perfecte combinatie is van de vreselijk zure meidoornbes en aan de tanden plakkende siroop, en van lekker zacht fruit en een knapperig velletje. Waarom heb ik het over ‘ze zeggen’? Omdat ik het nooit geproefd heb. Deze beschrijvingen zijn gebaseerd op de herinneringen van een mededanser en kamergenoot die op het Chinese vasteland opgroeide. Toen ze naar woorden zocht om de lekkernij aan mij te beschrijven, werd ze slecht verstaanbaar omdat het water haar in de mond liep.

Heel lang geleden: meer dan twee Azië tournees geleden (ja, Shen Yun artiesten organiseren de jaren naar de verschillende tournees) was het mijn toeristische doel om de magie van de tanghulu te ervaren. In die tijd, net als nu, mocht Shen Yun niet optreden in China. Maar we kregen wel elk seizoen een warm en hartelijk welkom in Taiwan (waar Chinese cultuur heerst). Maar nadat ik tussen de optredens door anderhalve maand lang, dag- en nachtmarkten afspeurde, kwam ik er achter dat er gesuikerde Formosa spiesjes met aardbei, veelkleurige kerstomaatjes, kiwi, sterfruit, pitaja (drakenfruit), guave etc. zijn. Exotisch, maar niet waar ik naar op zoek was. Het is echter wel logisch: de Kreeftskeerkring is niet de plek waar je noordelijke struiken zoals de meidoorn aantreft. Uiteindelijk schraapte ik NT$50 (ongeveer €1.50) bij elkaar, nam een hapje, en maakte snel een selfie met mijn spiesje van rode besjes. Maar mijn missie was feitelijk niet helemaal geslaagd.

Mijn bescheiden droom

Veel mensen uit ons publiek hebben gezegd dat het bijwonen van een Shen Yun voorstelling als een droom wordt ervaren. En voor veel van onze artiesten is Shen Yun de manier om dromen waar te maken. Kleine en grote dromen.

Ik speel dit seizoen de maar zelden voorkomende rol van snoepverkoper in de verhalende dans: ‘De keuze van een kind’ en krijg ik mijn tanghulu festijn. Maar één van mijn klanten is een wees die op het punt staat een paar tragische feiten te ontdekken. In 1999 waren haar ouders één van de vele miljoenen mensen die het vreedzame spirituele Falun Dafa geloof beoefenden. Dat jaar viel het communistische regime de methodiek en de mensen die daar in geloofden met alle geweld aan. Veel mensen werden vermoord om hun geloof; haar ouders ook. De voortdurende vervolging heeft ontelbare families uiteen gerukt en dit verhaal is maar één voorbeeld hiervan.

Hun baby bleef achter zonder herinneringen aan haar ouders of het geloof waar zij voor stierven. Meer dan 10 jaar later, lief en onschuldig, wordt haar aandacht getrokken door mijn tanghulu als ze langs me huppelt. Ze heeft pas één hapje genomen voordat ze de bittere waarheid proeft; het verleden wordt eindelijk onthuld door een opvallende foto. Het meisje onderneemt een queeste. Gaandeweg komt ze oude bekenden tegen en ontdekt ze moed, overtuiging en heel belangrijke antwoorden.

***

Wat betreft Betty… ik zal het komende seizoen dansen en honderden tanghulu verkopen (en opnieuw verkopen) met Shen Yun World Company in Canada, de V.S. en Europa. Hoe zuur, zacht en knapperig ze ook mogen zijn, ik zal ze slechts in mijn verbeelding proeven. Vooralsnog…

Op een dag zullen we China laten kennismaken met Shen Yun. We zullen authentieke traditionele cultuur in haar thuisland laten zien. En als die dag komt, zal ik verschillende dromen van mijn lijst af kunnen schrappen: kleine en grote dromen.