Van poëzie tot dans

Wist u dat in het oude China muziek, dans en poëzie een onafscheidelijke drie-eenheid vormden? Iedere dans werd op maat gechoreografeerd bij een uniek lied en haar tekst. Zowel tijdens de creatie als bij de uitvoering droeg ieder element een steentje bij om de andere delen tot leven te laten komen. Het resultaat was perfecte harmonie.

Manieren vinden om het gevoel te voelen

Ieder jaar tijdens repetitie tijd (grofweg van juni tot december), zijn we zes maanden bezig ons de dansen eigen te maken en te perfectioneren voor de aankomende tour. Het voornaamste op de agenda is het ons eigen maken van alle choreografie en synchronisatie. Wanneer dat allemaal is gebeurd, dan is het tijd om daar de magie aan toe te voegen – het gevoel, de innerlijke essentie bij ieder stuk.

Voor mij persoonlijk zijn er vele manieren om geïnspireerd te raken voor het dansen van een dans. Soms is het een serie van bewegingen die ik zeer soepel of leuk vind uit te voeren. Soms is het een melodie die zo fijn is dat ik merk dat ik deze constant zit te neuriën, van het verlaten van de studio tot in de douche, tot aan het moment dat ik naar bed ga.

Verder zijn er ook momenten dat een dans perfect aansluit bij een gedicht uit de Chinese oudheid. Dan weet ik: de connectie, het gevoel, gaat veel verder dan een bevlieging.

Poëzie in Shen Yun 

Eigenlijk zijn vele Shen Yun dansen direct geïnspireerd door klassieke Chinese gedichten. De Loyaliteit van Yue Fei (een choreografie uit 2007) kwam voort uit het eigen werk van deze generaal uit de  Song Dynastie—het geplaagde doch sterke "de rivier keurt rood"; de regels van het gedicht werden zelfs in de achtergrondprojectie opgenomen. Onze Mulan voegt zich bij het gevecht uit 2009 is een navertelling van“De ballade van Mulan,” een gedicht dat teruggaat tot de 6e eeuw.   

Steeds weer als het lijkt alsof ik van een muze ben beroofd, heb ik naar de klassieke verzen gekeken. En van daaruit ontdekte ik de echte geestdrift, schoonheid en karakter die ik aan het zoeken was.

'雲想衣裳花想容，春風拂檻露華濃'

Als introductie op de dans “Dames van het Tang Paleis”, reciteerde onze (niet-Chinese) ceremoniemeesters een strofe van Li Bai, de meest gevierde dichter van de Tang Dynastie en wellicht China's grootste aller tijden. Hier is hoe ik ze zou vertalen:

Wolken weerspiegelen haar lange golvende jurken en bloemen haar schoon gezicht, 

Lente blaast door het balkon, sprankelend in de bevalligheid van dauw.

Wanneer ik wachtend in mijn eigen golvende jurk deze woorden hoor weerklinken aan de voorkant van het gordijn, word ik direct weggevoerd naar een andere tijd. En dan vraag ik me af: weet het publiek dat aan de andere kant van het gordijn óók iemand luistert en meegevoerd wordt?