De oude man en de baard (deel 3)

De jongeman en de zee - Ben Chen in Florida.

Na een paar maanden oefenen en optreden met mijn nieuwe groep, Shen Yun’s New York Company, voelde ik me al prima thuis. Iemand vroeg me een keer hoe het voor me was dat ik geen eerste danser meer was, en of ik me ‘gedegradeerd’ voelde. Ik dacht hier over na en concludeerde dat juist het tegenovergestelde waar was.

Ik heb me nooit druk gemaakt over mijn positie op het podium, als ik maar onderdeel van Shen Yun was. Omdat ik in Shen Yun zat ben ik me meer dan ooit bewust geworden van mijn 5.000-jaar oude Chinese erfgoed. Dat kan aan onze dagelijkse training in authentieke klassieke Chinese dans liggen of aan onze lessen van een versie Chinese geschiedenis die ongecensureerd is en onbezoedeld door de Chinese Communistische Partij.

Ik voel me hier meer Chinees dan in de jaren dat ik opgroeide in Beijing, waar je mijn culturele en etnische identiteit eerder communistisch dan Chinees kon noemen. Het feit dat ik in Shen Yun zit heeft me doen beseffen hoe trots ik mag zijn op mijn Chinese DNA, hoe erg onze mensen ook onder de vervolging van de Partij en vernietiging van de traditionele cultuur hebben geleden en hoe ontzettend vereerd ik me mag voelen om een rol te spelen– zelfs al is dat geen hoofdrol – in de vervulling van de grootse missie van Shen Yun om China’s lang verloren cultuur nieuw leven in te blazen en te delen met de wereld door middel van de podiumkunsten. Als ik mijn plek in de wereld mocht kiezen, dan zou ik op exact deze plek zijn en doen wat ik nu doe. Wat kan ik me nog meer wensen?

In een nieuw gezelschap met veel supersterren, eerste dansers zoals Steven Wang, Rocky Liao, Tony Xue, Michelle Ren en Chealsea Cai, realiseer ik me dat ik nog een lange weg te gaan heb voordat mijn niveau bij die van hen in de buurt komt en dat ik nog veel van hen kan leren. Ik denk ook dat zodra een artiest zichzelf van topniveau vindt, hij alle kansen voor verbetering heeft afgesloten, omdat er ALTIJD ruimte is voor verbetering.

Bij ballet is de meeste aandacht vaak gericht op één of twee solisten in de schijnwerpers; het corps-de-ballet krijgt zelden de kans om te schitteren en dit verschilt enorm met de Chinese klassieke danschoreografie van Shen Yun. Iedereen kan, in elke dans, tegelijkertijd in de schijnwerpers staan. Iemand zou zomaar ineens tevoorschijn komen flikflakken met een spectaculaire en indrukwekkende techniek, enkel om weer te verdwijnen in de steeds wisselende formatie. Zelfs de langere dansers zoals ik krijgen voldoende kansen om in het midden of de voorste rij te staan. Het hangt allemaal van de choreografie af.

Tijdens de trainingssessies, leert iedereen dezelfde combinaties, oefent iedereen dezelfde technieken en ondergaat iedereen dezelfde training in uithoudingsvermogen. Op het podium voert iedereen dezelfde bewegingen uit tijdens de groepsdans onderdelen en wordt van iedereen verwacht om hetzelfde technische niveau te halen.

Als 17 van ons na talloze uren werk in staat zijn om op het podium in perfecte synchronisatie te dansen, voelen we ons als één geheel. We vullen het podium als één danser, wiens bekwaamheid te danken is aan de collectieve moeite van elk individu. Als iedereen op het podium – zelfs de danser in de verste hoek – een eerste danser zou zijn en zijn deel als een solo zou uitwerken, hoe zou de dans er dan uitzien? Hoe zou onze show zijn?

Het valt nog het beste te omschrijven met een eeuwenoud Chinees gezegde: “Als het waterniveau stijgt, stijgt de boot.” (Geloof me, in het Chinees klinkt het beter…)

Lao-tsu, toevallig ook een oude man met een baard uit de

5,000 jaar oude geschiedenis van China.

Laozi, de grondlegger van het Daoïsme die ongeveer 2.500 jaar geleden leefde, zag water als de hoogste deugd, en hij onderwees dat: “de oceaan de koning is van alle valleien.” Dat komt omdat water alles schoon wast en de aarde voedt. Water in rivieren en waterlopen stromen naar de oceaan – naar de laagste delen van de oppervlakte van onze planeet, maar het is precies deze nederigheid die het grote waterlichaam zijn ongelofelijke innerlijke kracht geeft.

…Zo’n filosofie noem ik dus: ‘De oude man en de zee’.

Dus, als het weer tijd is voor de nieuwe dansen van het volgende jaar, wat sneller zal zijn dan mijn vrienden shenyunperformingarts.org kunnen spellen, zou ik het echt helemaal niet erg vinden als… Nee. Eigenlijk zou ik me heel erg vereerd voelen als ik, inderdaad, de rol zou kunnen krijgen van weer een andere oude man met een baard.