Uitgelicht: Eerste solist Kenji Kobayashi
Taste of Life Magazine (TOL) is het toonaangevende tweetalige luxe lifestyle tijdschrift in Frankrijk en Canada, toegewijd aan de ontmoeting tussen Oost en West door een gedeelde waardering voor de schoonheid en elegantie van beide tradities.
Uit Magnifissance: "Een hartveroverende kunst
｜Shen Yun eerste solist Kenji Kobayashi"
Majestueuze, aanzwellende melodieën schallen door het theater als de gordijnen langzaam omhoog gaan en een hemels rijk onthullen dat bijna te prachtig is voor sterfelijke ogen om te aanschouwen. Verheven en meelevende Boeddha's voeren grote mudra's uit - de taal van het goddelijke. Om hen heen zweven prachtige hemelse maagden over het podium in vloeiende, etherische jurken. Een collectief "Wow!" weerklinkt in het publiek als ze naar de hemel worden getransporteerd. Mensen krijgen tranen in hun ogen als ze diep in hun hart een ver maar vertrouwd verlangen voelen.
Hoewel Shen Yun Performing Arts het programma elk jaar verandert, opent de voorstelling altijd met een variatie op deze scène. Dit openingsnummer bezorgt eerste solist Kenji Kobayashi ieder jaar weer kippenvel.
Tijdens zijn jaarlijkse tournees met Shen Yun geniet Kenji van de euforie die hij voelt als hij de prachtige kunst van de klassieke Chinese dans deelt met publiek over de hele wereld. Wanneer hij op het podium stapt, gaat hij volledig op in zijn personage en vergeet hij al het andere.
Kenji spreekt zoals hij danst - hij stort zijn hele hart en geest erin. Met zijn aanstekelijke glimlach is hij als een bron van positieve energie die iedereen om hem heen opvrolijkt.
Het bereiken van zijn droom
Kenji groeide op in Japan met een Japanse vader en Chinese moeder. Toen hij in 2006 voor het eerst het in New York gevestigde Shen Yun in Tokio zag optreden, werd hij meteen een fan. Geboeid door de waardigheid van de mannelijke dansers, de gratie van de vrouwelijke dansers en het levendige decor, voelde Kenji zich diep geïnspireerd. Er was iets transcendent en bezielend aan Shen Yun, iets dat andere vormen van entertainment overtrof.
Vanaf dat moment ging Kenji elk jaar kijken naar Shen Yun. Hij zette zijn zinnen op toelating tot de Fei Tian Academy of the Arts, een toonaangevende school voor klassieke Chinese dans in New York die veel van de Shen Yun artiesten opleidt.
Hij deed drie keer auditie voordat hij werd aangenomen. Kenji was vastbesloten te slagen bij Fei Tian en hij zei tegen zichzelf, "Ik kan elke ontbering verdragen. Ik zal het doorstaan." Hij lacht als hij zegt dat Fei Tian nog moeilijker bleek dan hij zich had voorgesteld, maar omdat zijn liefde voor dans steeds sterker werd, vond hij de kracht om door te zetten.
Bij Fei Tian heeft Kenji voor het eerst opgetreden tijdens een interne wedstrijd. Het was een kwalificatieronde om te bepalen welke leerlingen zouden worden geselecteerd voor de Internationale klassieke Chinese danswedstrijd van New Tang Dynasty (NTD) Televisie. Terwijl hij op het podium danste, zei Kenji: "Ik voelde me gewoon ontzettend blij, ontzettend gelukkig. Als je in het personage stapt, ga je echt ... hoe zal ik het zeggen, je stapt in je eigen wereld."
Kenji was toen nog slechts een beginnend danser, maar hij kreeg zijn eerste voorproefje van gelukzaligheid.
De plicht van een zoon
Bij Fei Tian bestond een deel van Kenji's opleiding uit het bestuderen van de Chinese geschiedenis, een levendig tapijt van verhalen, waarden en tradities die vijf millennia van Chinese beschaving omspannen. Kenji genoot van de verhalen van het oude China, met hun kleurrijke verhalen over loyaliteit, gerechtigheid en gevechten tussen goed en kwaad - zo meeslepend dat ze voor hem als toneelstukken overkwamen. "Hoe meer ik las, hoe interessanter ik ze vond," zegt hij.
Door middel van klassieke Chinese dans brachten Kenji en zijn collega-dansers deze verhalen tot leven en toonden zij traditionele deugden als onbaatzuchtigheid, welwillendheid en integriteit. De toonbeelden van de Chinese geschiedenis werden ook een bron van reflectie voor Kenji. "Hun verhalen en de manier waarop zij zich gedroegen kunnen ons inspireren," zegt hij, en de vraag oproepen: "Wat voor persoon wil je uiteindelijk zijn?"
In 2016 choreografeerde Kenji in zijn eentje een dans voor NTD's 7e Internationale klassieke Chinese danswedstrijd. Het verhaal draait om een jonge krijger die streeft naar twee traditionele Chinese deugden: ouderlijke toewijding en loyaliteit.
Het verhaal begint met de vader van de jongeman die hem leert over vechtsporten en het belang van het dienen van zijn land in tijden van nood. Later sterft zijn vader op het slagveld, wat de jongeman in een immens verdriet stort. Maar omdat hij zich de woorden van zijn vader herinnert, kiest hij er uiteindelijk voor de erfenis van zijn vader voort te zetten door zijn land te dienen.
Het verhaal ligt Kenji aan het hart, omdat ook hij zijn vader verloor toen hij pas 17 was. Als Kenji over zijn vader spreekt, zijn zijn woorden vol bewondering. Zijn vader was een man die betrouwbaar was, die verantwoordelijkheid droeg en onbaatzuchtig om anderen gaf. Tijdens maaltijden at hij de restjes van anderen en in restaurants liet hij anderen altijd het menu kiezen. "Hij dacht nooit aan zichzelf. Hij dacht altijd eerst aan anderen," zegt Kenji. Voor Kenji was zijn vader een onfeilbaar figuur. "Wat er ook gebeurde, hij stond klaar voor ons en beschermde ons," zegt hij.
Kenji was op school toen hij het telefoontje van zijn moeder kreeg dat zijn wereld uit balans bracht. Op dit soort momenten, zegt Kenji, komt het aan op een keuze. Voor hem was dit een periode van plotselinge rijping, waarin hij leerde de wereld alleen tegemoet te treden: "Ik kon geen naïeve puber meer zijn. Ik moest veel meer verantwoordelijkheden op me nemen." En voor de jongeman in het verhaal koos hij ervoor om de erfenis en levensambities van zijn vader voort te zetten.
Om het personage tot leven te brengen, schaafde Kenji eindeloos aan zijn interpretatie van het personage en voegde lagen nuance en gevoel toe aan elke ademhaling, elk gebaar en elke beweging om de geleidelijke overgang van de jongeman van wanhoop naar vastberadenheid te tonen. En zo, net zoals een melodie een symfonie wordt, bouwde Kenji een multidimensionaal personage waarvan de voelbare emoties het publiek in vervoering brachten.
"In een personage op het toneel stappen is gewoon puur plezier. Wanneer je een bepaald niveau bereikt, wanneer je emotioneel gerijpt bent en technisch tot een bepaald punt gerepeteerd hebt, voel je je niet nerveus; het is gewoon plezier," zegt Kenji.
Aan het eind van de scène staan Kenji's ogen vastberaden als hij de cape van zijn vader op zijn schouders gooit, zijn tranen wegveegt en een lange speer oppakt als voorbereiding op de strijd. Kenji's ontroerende optreden, een stralend eerbetoon aan zijn eigen vader, werd bekroond met goud.
Grenzeloze kunst
Door de jaren heen hebben Kenji's expressieve optredens velen geboeid. Een trouwe fan, een Japanse landeigenaar, ging Shen Yun drie keer zien optreden in Japan (allemaal in hetzelfde jaar) om nog steeds naar meer te verlangen. Dus vloog hij met zijn vrouw naar Taoyuan, Taiwan, alleen maar om Shen Yun nog een keer te zien optreden. Bij de curtain call zag men de landeigenaar opstaan, gretig applaudisserend en Kenji's naam roepend.
Dit publiekslid is slechts één van de velen die geraakt, geïnspireerd en verheven zijn door voorstellingen van Shen Yun. Als Kenji het daverende applaus hoort na een Shen Yun voorstelling en tranen ziet of mensen ziet lachen in gefilmde publieksrecensies, wordt hij herinnerd aan de impact van Shen Yun op mensen. "Het is een wederzijdse relatie. Wij geven aan hen, en zij geven ook aan ons," zegt Kenji. "Alle pijn en uitputting, ah, het was het zo waard! Het is echt zo'n gevoel."
Kenji kan zich geen leven meer voorstellen zonder klassieke Chinese dans. Deze magische vorm van kunst heeft zijn ziel meer dan tien jaar gevoed en is een levenslange ontdekkingsreis geworden. "Hoeveel je ook studeert en hoe diep je ook graaft, je zult niet in staat zijn alles op te graven," zegt hij. "Dit is gewoon te diep en te breed. Hoe meer je het bestudeert, hoe meer je voelt dat er nog overblijft. Je zult nooit het hoogtepunt of de perfectie bereiken. Zelfs als je later misschien fysiek niet meer kunt dansen, zal je begrip van dans nog steeds dieper en dieper worden."
"Het is moeilijk voor mij om uit te drukken," zegt Kenji, "maar dit is mijn leven, wat ik wil in mijn leven. Ik denk dat ik het onmogelijk kan verlaten!"
