Herinnert u zich nog?

Herinneringen helpen ons om te onthouden wat we in het leven hebben geleerd. Soms vormen ze een toevluchtsoord waar we ons terug kunnen trekken om fijne momenten opnieuw te beleven. Op andere momenten herinneren ze ons er aan hoe we toekomstige gebeurtenissen aan kunnen pakken. Toen we 12 voorstellingen in Philadelphia gaven, dacht ik diep na over het effect van herinneringen op mensen.

“Prachtige voorstelling,” vertelden mensen uit het publiek mij nadat het doek was gevallen. “Deze voorstelling is gewoon onvoorstelbaar. De beste. Bedankt.”

Ze zeggen het zo enthousiast, zo gelukkig, dat ik niet anders kan dan het gevoel hebben dat ik echt iets zinvols heb bereikt, wetende dat de voorstelling een onvergetelijke herinnering voor hen heeft gevormd.

Ik sla meestal niet zo veel acht op mijn herinneringen en ben me nooit zo bewust van hoe dierbaar ze me zijn totdat ze weer opkomen als de gelegenheid zich voordoet. Familie, vrienden en zelfs vreemden op straat vragen me: “Het is vast leuk om naar zo veel verschillende plekken te reizen voor de voorstelling?” Het is inderdaad best spannend en avontuurlijk om naar zoveel verschillende landen te reizen. Toch is het niet het reizen naar nieuwe plekken waar ik naar uitkijk, maar de herinneringen die verbonden zijn aan bepaalde plekken.

In mijn eerste vier jaar bij Shen Yun, keerde mijn reisgezelschap vier keer achter elkaar terug naar Seattle. In het vierde jaar waren we goed bevriend met de mensen van het theater. Er was één man bij die met zijn fiets door de kelder van het theater reed en ons gezelschap erg goed kende.

Op een dag liet hij me twee zakken Lay’s ketchup chips zien. “Jullie zijn deze vorig jaar vergeten en ik had zo’n vermoeden dat jullie wel terug zouden komen,” zei hij terwijl hij ze me terug gaf. “Jullie zijn ook een liter aloësap vergeten maar dat heb ik opgedronken omdat het anders misschien niet meer goed zou zijn. Sorry daarvoor.” Die kleine actie van de fietsman (zoals we hem noemen) maakte diepe indruk op me.

Dit jaar ben ik tot nu toe naar zowel bekende als nieuwe plekken in Amerika geweest. Vorig jaar hebben we St. Petersburg in Florida aangedaan, dus toen we dit jaar daar weer aankwamen, kwam er een stortvloed aan herinneringen boven. Een bijzonder beschamende had iets te maken met een mislukte stunt die gelukkig door maar twee van mijn orkestleden werd opgemerkt – en door een zaalwachter, shh….!

Ik liep samen met een vriend na de lunch van de lobby terug naar onze kleedkamer. De uitgang van de plek waar we hadden gegeten was afgezet met koord en uit pure verveling besloot ik mijn vriend eens even versteld te laten staan door over het koord te springen (dat wel een hele meter boven de grond hing). Ik nam een aanloopsprong, sprong de hoogte in, gooide mijn armen zijwaarts als een sierlijke zwaan die op het punt staat op te vliegen.

Bam!

De sierlijke zwaan landde op haar snuit, en sleurde de twee koordafzettingen mee in de val. Ik weet niet wat er gebeurde, misschien schatte ik de hoogte van het touw niet goed in, of bracht ik mijn voet gewoon niet hoog genoeg de lucht in. Hoe dan ook, mijn vriend kreeg acuut de slappe lach en een ander orkestlid hield een kopje koffie voor zijn mond in een mislukte poging om zijn lachen te verbergen. Toen zag ik de zaalwachter aan de andere kant die ik eerder over het hoofd had gezien en die ook hard haar best deed om me niet uit te lachen.

Ik wilde tegen haar zeggen: “Lach maar, ik vind het hartstikke leuk om gek te doen en anderen aan het lachen te maken. Fijne dag.” Maar ik schuifelde gewoon weg, in een wanhopige poging om het beetje waardigheid dat ik nog had, te bewaren.

Toen ik dit jaar dus weer door die lobby liep, had ik wel een binnenpretje. Alhoewel de vriend van vorig jaar nu bij een ander reisgezelschap zit en de koordbarrière en zaalwachter nergens te zien waren, stond ik toch een minuutje stil op die plek om dat grappige voorval nog eens voor de geest te halen.

Niet alle herinneringen zijn zo positief. Het leven zou saai zijn als we het verschil tussen bitter en zoet niet wisten. In Fort Lauderdale, Florida moest ik dit keer met spoed een verstandskies (en een aangetaste kies) operationeel laten verwijderen.

“Als ik je twee kiezen vandaag weghaal, kan je vanavond niet optreden,” zei de chirurg tegen me.

“Nee, dat kan ik wel,” verzekerde ik hem.

Hij lachte. “Nee hoor. Dat lukt je niet.”

Nou, ik kon gewoon niet anders. Ik moest ze z.s.m. eruit laten halen en ik kon de voorstelling niet missen. Het kwam er dus op neer dat hij mijn twee kiezen trok – hij moest in mijn tandvlees op zoek naar de verstandskies – ik tufte bloed uit en had een lichte hoofdpijn toen ik die avond optrad.

Ik verzorgde mijn pijnlijke kaak de drie daarop volgende dagen. Als ik ooit weer in dat prachtige met hout afgetimmerde theater in Fort Lauderdale kom, zal mijn kaak ogenblikkelijk de ontberingen herinneren die het hier overkwam.

In Beaver Creek, Colorado, speelden we in de kleinste orkestbak van de wereld. In Buenos Aires, Argentinië, keken we op TV naar rellen die zich vlak voor ons hotel afspeelden. In Stockholm, Zweden, vonden we een oefenboek voor een altviool dat jaren geleden door een andere Shen Yun musicus was achtergelaten. In Sydney, Australië, gaven we om 10 uur ’s morgens ons eerste concert voor een stel schoolkinderen. In Mexico Stad traden we op voor meer dan 5.000 man publiek. In Busan, Zuid Korea, overwonnen we een beproeving waarbij de Chinese Communistische Partij probeerde om onze voorstellingen daar te annuleren; onze optredens slaagden, ondanks dat we slechts zes uur (half zo weinig als normaal) hadden om alles voor te bereiden. In Philadelphia was er één iemand in het publiek die uit pure vreugde in haar handen klapte toen de Boeddha verscheen om de boosdoeners te verdrijven in de dans De keuze van een kind. Ik kon niet anders dan haar vreugde delen en glimlachen.

Dit zijn maar een paar gebeurtenissen die ik in mijn geest aan bepaalde plekken heb verbonden. Ik hoop dat ons wereldpubliek ook goede herinneringen overhoudt aan de voorstelling, net zoals ik herinneringen aan bepaalde plekken overhoud. Dat is uiteindelijk onderdeel van onze missie: traditionele cultuur te doen herleven en te delen met de wereld, iets waarvan we denken dat het een blijvend effect kan hebben.