Wanneer de sterren goed staan

Laat me je vertellen hoe ik dit jaar mijn verjaardag op tournee heb gevierd.

Na een dubbele voorstelling en het uitladen van de bus in Toronto en het oversteken van de grens ver na middernacht; een wat warrige ervaring door dutjes tussendoor die meer onderweg dan in een bed gedaan worden– begon Shen Yun World Company een halsbrekend weekend met een inpaksessie, twee dubbele voorstellingen en een uitpaksessie in mijn geboortestad Boston.

48 uur later, na mijn laatste onsje energie in de voorstellingen gegooid te hebben, zonk ik weg in mijn busstoel. Grondig uitgeput, zo hongerig dat het pijn deed, maar toch vervuld met een intens wonderlijk gevoel van voldoening.

We speelden vier keer voor een uitverkochte zaal. Het publiek was geweldig. Ik kon ook mijn familie en veel oude vrienden even spreken. Maar er was één bijzondere realisatie waar ik de meeste voldoening uit haalde. Toen het doek voor het laatst viel en ik vaarwel wuifde, realiseerde ik me ineens dat alhoewel het lot wilde dat ik de hele wereld rond ging ( terug, en weer en nog een keer), er iets was – een grotere macht, een groter plan dat het gewone overstijgt – dat me voortdurend de weg wees.

Dit blog gaat over jeugdherinneringen, verantwoordelijkheden oppakken voor je geloof, en een voorbestemde roeping beantwoorden.

Ook al zagen we in dat veeleisende weekend niet meer van mijn geboortestad dan dat we uit de busramen zagen, voornamelijk ’s nachts en met slaperige ogen, raakte mijn hart toch in beroering bij elke straat of gebouw die me terug voerde naar weleer.

Het Wang Theater waar we optraden was op wandelafstand van één van mijn meest geliefde plekken: Boston Common. Als kind bracht ik veel zondagmiddagen in het Common door, het grote openbare park in de binnenstad; het oudste park van Amerika. Ik was dol op de wandeling van de schommels naar de ondiepe speelvijver en de stallen waar de politiepaarden werden gevoerd (aantrekkelijk voor de ogen maar niet de neus).

Ieder jaar in december werd het park een perfect feestdagenplaatje. De speelvijver is bevroren tot ijsbaan waar een menigte schaatsers eindeloos veel baantjes over zwiert. Bomen, daken, auto’s, echt alles ligt bedekt onder zeker een kwart meter sneeuw. Geklingel van klokjes klinkt altijd van-je-weet-niet-precies-waar bovenop het betrouwbare geluid van de eeuwenoude klokkentoren. En de verleidelijke geur van in honing geroosterde noten hangt in de lucht, zo hartversterkend dat het met haar zoetheid zelfs een glimlach op Ebenezer Scrooge kan ontlokken. Echt een heerlijke plek.

Toen ik op de basisschool zat, nam ik week na week de rammelende T naar het park met mijn moeder, maar niet voor al die mooie dingen die ik eerder beschreef.

In het Park

Net als tientallen miljoenen mensen in meer dan 70 landen, beoefent mijn familie Falun Dafa: een meditatie met een eeuwenoude geschiedenis die lichaam en geest goed doet. Toen ik heel jong was, betekende het beoefenen van Dafa dat we naar het park gingen om te mediteren (een activiteit die in China net zo normaal is als joggen of picknicken in Amerika), en dat ik altijd probeerde om een lief kind te zijn door thuis en op school de principes van waarachtigheid, mededogen en verdraagzaamheid te volgen.

Tot die zomer, dat alles veranderde.

In juli 1999 lanceerde het Chinese communistische regime een wrede en ongerechtvaardigde vervolging van Falun Dafa. Aan de andere kant van de wereld hoorden we verhalen over boekverbrandingen; propaganda die over het hele centrale televisienetwerk van de Partij uitgezonden werd; schijnveroordelingen, illegale razzia’s, arrestaties en gevangenisstraffen; en mensen die doodgemarteld werden in gevangenschap.

Falun Dafa beoefenaars in China reageerden op het onrecht met pacifist middelen, die slechts stuitten  op de meest wrede manier van behandelen. We waren verbijsterd door de verhalen die uit China lekten. Binnen een mum van tijd ontstond een wereldwijde tegenbeweging van burgers. Zij die in landen woonden waar mensenrechten en vrijheid van geloof werden gerespecteerd, stonden op om aandacht te vragen voor de vervolging. En vanaf dat moment waren we niet alleen in het park om te mediteren, maar ook om mensen te vertellen over de verschrikkelijke vervolging, om de misdaden te onthullen.

Als je leeft in het land van ijscoupes met kersen erop, is het moeilijk om je iets voor te stellen bij de aangrijpende onderdrukking van miljoenen mensen ergens anders op de wereld. Maar dat was de ijzingwekkende waarheid. Zo gebeurde het dus dat het leven al op jonge leeftijd ineens belangrijker leek. Vanaf dat moment waren er voortdurend parades, vreedzame demonstraties, waken bij kaarslicht om in te participeren, petities om te circuleren en mensen om mee te praten. Boston Common werd net als talloze andere parken overal ter wereld een waardevol platform om een boodschap te verspreiden. En voor consciëntieuze Falun Dafa beoefenaars en hun kinderen waren ze veel meer dan zonovergoten middagen en grasvelden om op te frisbeeën.

Ik groeide dus op in twee parallelle werelden. In de ene wereld leerde ik over antecedenten, algebra en eeuwenoude Romeinse decreten. In de andere, mijn moeder volgend, maakte ik kennis met spreken in het openbaar, mensenrechtenwerk, en de Verenigde Naties. Een halve eeuw geleden riep een verontwaardigde wereld: “Nooit weer!” Maar nu gebeurde het “weer”. Mensen in China met hetzelfde geloof als degenen in talloze andere landen verloren hun thuis en hun levens. Buiten China droegen we allemaal een verantwoordelijkheid om die boodschap te verspreiden en de onrechtvaardigheid daar waar mogelijk te stoppen. Deze onderneming voerde mijn moeder en mij mee naar New York City, Houston, Washington D.C., Genève, Reykjavik (IJsland) en meer. Daar zijn ook prachtige parken.

Van park naar podium 

 Toen ik 15 was, voerde het lot mij – de schichtige dreumes wankelend in een babyroze tutu – terug naar de dansstudio’s en het podium.

Shen Yun Performing Arts is een ander platform: één met schijnwerpers, een live orkest, digitale achtergronddecors, en een garderobe vol kostuums van prinsessenkwaliteit. Dus vanaf dat moment kwam ik weinig pamfletten, parades of openbare parken meer tegen. Als er paarden waren, reden we op hun rug over de Mongoolse vlakten. En als er schommels waren, dan waren dat onze lichamen bewegend op het ritme. Als onderdeel van Shen Yun trainde ik veel, reisde ik ver, en zwierde ik uit volle overtuiging.

Als ik er over nadenk, veranderde er in essentie eigenlijk weinig met de overgang van park naar theater. Op het Shen Yun podium gebruiken we de kunsten om eenzelfde boodschap over te brengen: authentieke traditionele cultuur en het ware China uit de oudheid tot en met vandaag de dag. Mijn nieuwe “Boston Common” werd, overal waar we optraden, elk van de honderden podia overal ter wereld, van het London Coliseum tot het Capitol Theater in Sydney.

Wanneer de sterren goed staan 
Wat was afgelopen seizoen de kans dat van de vijf Shen Yun gezelschappen mijn groep zou optreden in Boston, op wandelafstand van het Common, op mijn verjaardag, op een zondagmiddag? En we zaten ook nog in het Wang Theater (geen affiliatie met Betty Wang maar toch leuk). En in de slotdans speelde ik een in het park mediterende Falun Dafa beoefenaar. De sterren moeten goed gestaan hebben.

Misschien zaten de mensen die ik een decennia geleden tegen kwam in het publiek. En de mensen die ik toen misliep, kwamen misschien ook dat weekend waarop alles leek samen te komen; geleid door het lot.