Oefenen zoals Confucius

Ken je het verhaal over Confucius die de Chinese luit leert spelen? 

Op een dag krijgt Confucius een nieuw stuk muziek van zijn leraar. Hij oefent het steeds opnieuw tot hij het met gesloten ogen kan spelen. Dan komt de leraar terug met een ander muziekstuk die hij moet leren. Confucius weigert beleefd en legt uit dat hij alleen de noten heeft geleerd, maar de muzikale uitdrukkingen niet heeft begrepen. De leraar stemt toe, en laat hem alleen met zijn instrument. 

Er gaan enkele dagen voorbij terwijl Confucius werkt aan dynamiek, frasering en dergelijke. De leraar komt weer naar hem luisteren, en denkt dat hij klaar is om verder te gaan. 

"Maar ik moet de betekenis van de muziek nog ontdekken", antwoordt Confucius en gaat verder met het oefenen.

Wanneer de leraar weer terugkomt, is het spel van Confucius doordrenkt met gevoel. Toch stelt hij het nog eens uit, om uit te leggen dat hij nog inzicht wil krijgen in de componist zelf. 

Dagen later komt de leraar opnieuw. Deze keer ziet hij Confucius niet langer ijverig aan zijn instrument tokkelen, maar in diepe bezinning zitten. 

"Ik weet nu wat voor soort man dit stuk heeft gecomponeerd", zegt Confucius eindelijk. "Hij had een donkere huidskleur en een indrukwekkende gestalte. In zijn leven had hij grootse  ambities... Durf ik te zeggen dat hij niemand anders is dan de nobele koning Wen?" (oprichter van de Zhou-dynastie rond 1000 v. Chr.)

"Opmerkelijk", roept de leraar uit. "Dit stuk is inderdaad van koning Wen zelf!"

In de geest van de wijze 

Op het hoofdkantoor van Shen Yun werken we sinds juni aan het nieuwe 2020-programma. Na maanden van non-stop repetities vind ik het verhaal van Confucius bijzonder inspirerend.

Om eerlijk te zijn is het als danser onmogelijk om 24 uur per dag en 7 dagen per week perfect vrolijk te zijn. Er zijn momenten dat je te veel hebt gerekt, te veel hebt getrapt, te veel hebt gesprongen, dat je helemaal in de war bent, of dat je met je verkeerde been uit je bed bent gestapt en geen twee rondjes kunt draaien zonder op de marley-vloer te vallen. Op dit soort momenten lijkt het oefenen van de technieken waar je voor de miljardste keer aan moet werken misschien niet het leukste ding in de wereld. En nog één repetitie om elke beweging van een groepsdans te synchroniseren, kan je in een ongewilde stuiptrekking brengen.

Maar om het enthousiasme en de toewijding van Confucius me eigen te maken! Het zet me aan het denken: 

Als kunst "een uitdrukking of toepassing van menselijke creatieve vaardigheid en verbeelding" is – met dank aan het woordenboek - dan zou oefenen om te verbeteren een zeer verhelderende ervaring moeten zijn. Confucius kon niet rusten totdat hij een lied technisch onder de knie had, iedere nuance ontcijferd had, over het kunstenaarschap mediteerde en zich de geest van de componist eigen had gemaakt. 

Het verschil tussen het simpelweg de noten spelen  of gewoon het voltooien van de bewegingen, en het daadwerkelijk belichamen van de ziel van een stuk maakt een wereld van verschil - niet alleen voor de artiest, maar ook voor de ontelbare luisteraars of toeschouwers die uiteindelijk getuige zullen zijn van zijn optreden. Vanuit dit perspectief kunnen er in elke verandering ontdekkingen worden gedaan. 

De volgende keer dat ik repeteer voor de [kan ik nog niet zeggen] dans, zal ik denken aan Confucius en mezelf volledig in mijn rol storten, zonder me in te houden. Als we de kostuums aantrekken om de [je zult er snel achter komen welke] dans te oefenen, zal ik ook de gezindheid en charme van de dansers van dat prachtige tijdperk aantrekken. En als de muziek klinkt voor [nog steeds een geheim], zal ik ernaar streven om elke beweging te doen als een ware [geheime rol] van aanzien.

Aftellend zijn er nog ongeveer drie weken tot de 2020 tournee van Shen Yun begint. Ondertussen zal ik de tijd die we nog hebben koesteren en oefenen als Confucius. En moge elke inspanning inzicht en beloning brengen.