'De goddelijke renaissance begint'

De goddelijke renaissance begint—is de naam van een van onze dansacts op het eind die we een paar jaar geleden uitvoerden. De dans begint met een groepje mensen die de meditatieve Falun Gong oefeningen doen. Ze geven de oefenbewegingen weer die door honderd miljoen mensen wereldwijd worden gedaan. Dan gaat het verhaal verder met twee hoofdpersonages, de vervolging die zij ervaren, en de uiteindelijke verlossing.

Tijdens een hectisch trainingsseizoen wisselden we veel van rol. Een maand voor de tournee kreeg ik er één toebedeeld. Het instuderen van een nieuwe rol, twee dagen voor de generale repetitie, staat me nog bij als een verwarrende ervaring.

Toen we echter de tournee van dat jaar afsloten, besefte ik dat het niet meer uitmaakte wie welke rol had. Het allerbelangrijkste waren de personages die uitgebeeld werden. Toen het gordijn voor de laatste keer omhoog vloog, voelde ik sterker dan ooit hoeveel ik ervan genoot om het verhaal van anderen te dansen. Wat echt telt is hun verhaal – het verhaal dat op een bepaalde manier ook mijn eigen verhaal is…

…

5 juni 2002. 66 Portland Place, Londen. Tijdens een milde Engelse zomer, voegen een jongetje en zijn moeder zich bij een groepje mensen. Ze gaan op de stoep zitten tegenover de ambassade van de Volksrepubliek China, sluiten hun ogen, en mediteren. Zo begint hun vreedzame 24/7 rond de klok demonstratie.

De volgende paar maanden slaapt het jongetje in een tentje aan de weg, eet hij uit lunchtrommeltjes, en houdt hij de teller van het aantal dagen dat ze demonstreren bij op een uithangbord met een ingestoken papiertje waar cijfers op staan, daar geniet hij van. Op doordeweekse dagen stapt hij ’s morgens uit de tent, trekt hij een brits schooluniform aan, poetst hij zijn tanden in een Mc Donalds en reist een uur met de metro naar zijn school in een buitenwijk. ’s Middags is hij er weer, om daar op de stoep zijn huiswerk te maken.

Deze meditatie-demonstraties, of wat wij ‘appelleren’ noemden, voor Chinese diplomatische missies in verschillende landen, waren een van de vele manieren waarop Falun Gong beoefenaars overal ter wereld de onmenselijke vervolging van hun geloofsgenoten in China tegen gingen. De vervolging was op 20 juli 1999 begonnen en het dodental door marteling in gevangenschap steeg en stijgt tot op de dag van vandaag, elke dag. Het belangrijkste voor ons was om iedereen te informeren, om Chinezen evenals de internationale gemeenschap te vertellen wat er speelde – op een moment dat de hele wereld voorgelogen werd door de overweldigende propaganda machine van de Chinese Communistische Partij.

We deden onze uiterste best. We organiseerden grote parades, kaarslicht wakes, en persconferenties. Andere Falun Gong beoefenaars richtten onafhankelijke buitenlandse websites en -kranten op, doorbraken de Grote Internet Firewall van China, belden Chinese gevangenissen en politiebureaus op, en dienden rechtszaken in bij internationale gerechtshoven tegen mensen die zich schuldig maakten aan de vervolging. We vertelden iedereen met een luisterend oor over de vervolging – van het publiek tot aan volksvertegenwoordigers tot aan Chinese toeristen.

Je zag oude oma’s en opa’s flyers uitdelen op Trafalgar Square en bij Cambridge, net als voor de Eiffeltoren of het Sydney Opera House. Ze lieten zich niet afschrikken als ze werden uitgescholden, bespuugd, vervloekt als ‘een schande voor China’, of zelfs in het gezicht geslagen, ze bleven de vernedering en de elementen trotseren; dag na dag, jaar na jaar. Inmiddels 17 jaar lang. Altijd weer geduldig, vol mededogen, hebben ze de leugens de wereld uit geholpen en iedereen verteld wat Falun Gong wordt aangedaan in China.

Er is geen meditatie-demonstratie voor een ambassade van de Volksrepubliek van China ter wereld die al zo lang duurt als die in Londen, waar men non-stop mediteert. Soms doken er andere mensenrechten groeperingen op die slogans riepen voor het art deco gebouw aan de andere kant van de straat. Maar zelfs als dat gebeurde, bleven de vreedzame mediterende mensen voor hun mensenrechten missie instaan, door te zitten. Wanneer ze arriveerden voor hun shift volgens een roulerend schema van vrijwilligers, deden ze de vreedzame Falun Dafa oefeningen, altijd op zoek naar rust te midden van het razend drukke Londense verkeer.

…

Als de dagenteller voor de Chinese ambassade op 100 dagen staat, is het tijd om plek te maken voor een derde cijfer op het uithangbord. Het jongetje zet er een nieuw plastic insteekbakje bij voor de papieren cijfers en vraagt zijn moeder: “Mam, wanneer kunnen we ophouden met ons protest hier?” Het antwoord van zijn moeder is eenvoudig en onvergetelijk: “Als de vervolging voorbij is.”

Een decennium later worden de jongen en zijn moeder door een oceaan gescheiden. Moeder gaat immer door – ze neemt soms een nachtdienst op zich, waarna ze de volgende morgen regelrecht naar haar kantoor midden in de stad gaat.

Maar de jongen is er niet meer. Zijn reis heeft hem duizenden kilometers meegevoerd, van die Londense stoep naar het wereldpodium. De Engelse motregen is vervangen door verblindende theaterlampen. De rumoerige dubbeldekkers zijn vervangen door het eufonie afkomstig van het orkest. De toevallige voorbijgangers zijn getransformeerd in afgeladen theaters vol dames en heren gekleed in hun mooiste galakleding. En de misleide Chinese toeristen, zij die eerder spuugden en scholden, zijn vervangen door Chinese theaterbezoekers in het publiek die vol trots de traditionele cultuur herkrijgen die bijna verloren was gegaan.

De kleine jongen, de ooit zo stille demonstrant, heeft een krachtige stem gevonden -  in de stille danskunst.

Stel je zijn blijdschap eens voor als het gordijn openvliegt voor de laatste dans, en het tafereel en een verhaal van het hedendaagse China laat zien? Kun je zijn vreugde en verdriet begrijpen, als jeugdsentiment en een decennia van volharding in de wind en de regen hem weer plotseling aangrijpen in die paar minuten op het podium? Hij voelt de eer, de trots en de bevrijding nu hij niet slechts mag dansen voor zichzelf, maar voor zijn moeder die voor de ambassade zit, de oma’s en opa’s met hun flyers, de miljoenen die nog onder onbeschrijfelijke martelingen, gevangenschap en onderdrukking lijden in China, en voor de miljoenen wereldwijd die net als hem geloven: dat het goede zal zegevieren.