Uitgelicht: Eerste solist Piotr Huang

Klassieke Chinese dans heeft meer te bieden dan je op het eerste gezicht zou denken. Achter iedere beweging schuilt een waardenstelsel dat diep geworteld is in cultuur en tradities, dat door de artiesten onttrokken is aan de geschiedenis door talloze uren van studie en oefening. 

Volgens Piotr Huang, één van de eerste solisten die optreedt met het in New York gevestigde Shen Yun Performing Arts, een klassiek Chinees dansgezelschap met een missie om 5.000 jaar Chinese cultuur nieuw leven in te blazen, vormt dit waardensysteem de kern van de oude dansvorm en is het een kenmerk dat geworteld is in de innerlijke houding. Dit wordt in het Chinees "yun" genoemd, en verbindt de danser op emotioneel niveau met het publiek. Het maakt ook iedere artiest uniek. 

Hoewel twee dansers dezelfde beweging kunnen uitvoeren, zei Huang dat "het er nog steeds anders uit zal zien, want wat naar buiten komt is hun eigen karakter achter de beweging - hun eigen gevoel". 

Huang is bescheiden over zijn prestaties. Hij is afkomstig uit Warschau, Polen en won al de eerste plaats in de volwassen mannelijke divisie van de New Tang Dynasty Television's International Classical Chinese Dance Competition 2014, terwijl hij nog steeds een klassieke Chinese dansopleiding volgde aan de Fei Tian school in New York. 

Al op zeer jonge leeftijd werd hij door zijn ouders tot dansen aangezet, maar toch heeft hij een passie voor zijn kunst ontwikkeld. "Ik werd er verliefd op", zei hij. 

Klassieke Chinese dans is uniek in haar ronde bewegingen, in haar salto’s, sprongen en tuimelbewegingen en in haar expressieve mogelijkheden die het mogelijk maken om allerlei soorten personages uit alle tijden te portretteren. De vrouwelijke dansers zijn vaak zachtaardig en licht, terwijl de mannelijke dansers vaak snel en krachtig zijn. 

Huang zegt dat de verfijnde kunst niet alleen van de dansers vereist dat ze de vele bewegingen en vormen perfectioneren, maar ook dat ze hun eigen unieke innerlijke houding moeten vinden. 

Hij neemt de vechtkunst als analogie en legt uit dat, terwijl een witte en een zwarte band dezelfde stoot kunnen uitvoeren, de twee fundamenteel verschillend zijn. "Wat het verschil maakt, komt van binnenuit. Het is je eigen begrip, je eigen leerproces, je eigen ervaring die je door de jaren heen opdoet. De uitkomst is heel anders, en dat kan je zien en voelen", zegt hij. 

"Iedereen heeft een andere, unieke stijl", zegt hij, waarbij hij opmerkt dat er voor dansers die dieper de kunst ingaan, ook een proces is van verfijning binnen hun eigen karakter - een proces om de innerlijke houding te verfijnen die weerspiegeld wordt in de dans.

"Ik denk dat het verfijnen van de kunst van de klassieke Chinese dans een proces is om jezelf te begrijpen, want alleen als je jezelf en je zwakheden begrijpt, kan je je personage beter begrijpen; en door het te begrijpen, kun je het beter uitbeelden op het podium", zei hij.

Huang heeft vijf jaar lang de Apenkoning gespeeld, een beroemd personage uit de klassieke Chinese roman "Reis naar het Westen". Hij beschrijft het karakter als "zeer speels, slim, energiek en ondeugend". Hoewel de krachten van de Apenkoning onbegrensd zijn - hij kan doen wat hij wil - moet hij trouw blijven aan zijn meester en zijn verantwoordelijkheid nemen voor de bescherming van zijn meester. Om zijn karakter te verfijnen, moest de Apenkoning talloze beproevingen en ontberingen doorstaan. Om de innerlijke staat van de Apenkoning weer te geven door middel van dansbewegingen en gezichtsuitdrukkingen, wordt er een diepgaand begrip vereist van de vastberadenheid, worstelingen en transformaties die de Apenkoning heeft doorgemaakt." 

Wanneer een danser voor het eerst een personage begint uit te beelden, zegt Huang dat het er vaak onnatuurlijk uitziet. Om het personage goed te kunnen spelen, moet de danser eerst de "innerlijke houding" van het karakter van het personage begrijpen. 

"Je personage beïnvloedt je dansen", zegt hij, "als je gewoon probeert te handelen als je personage, zal het er nep uitzien, omdat je alleen maar acteert, maar het niet echt bent. Dus voordat je het podium op gaat en het personage uitbeeldt, moet je jezelf in je echte leven in zijn situatie verplaatsen en proberen te denken zoals hij zou denken. Jij moet dat personage zijn."

Voor Huang vereist het uitbeelden van ieder personage een proces. Hij zal het karakter onderzoeken om de achtergrond en gewoontes te begrijpen, en door dit proces, zegt hij, "leer je ook over die specifieke tijd van de geschiedenis en hoe de samenleving werd bestuurd, of wat de morele normen van die tijd waren".

Als voorbeeld noemt hij een ander belangrijk personage dat hij heeft geportretteerd: Keizer Kangxi, vierde keizer van de Qing-dynastie, die 61 jaar lang van 1661 tot 1722 regeerde en als kind de troon besteeg. Huang zegt: "Als kind zijn je emoties in eerste instantie niet klaar om de verantwoordelijkheden van het regeren van een land uit te voeren. Je wordt gemakkelijk beïnvloed door de mensen om je heen. Maar tegelijkertijd ben je een keizer, en ben je je bewust van je historische missie, dus moest ik de uitdagingen waarmee de keizer te maken heeft in beeld brengen - ik moest de strijd, macht, moed en wijsheid van de keizer uitbeelden, die de karakters van iemand van die leeftijd overtroffen". 

Huang merkt op dat in het grootste deel van de 5.000 jaar oude Chinese geschiedenis, de morele normen veel hoger waren dan die van vandaag, en dat het leren om personages uit die tijdperken te portretteren ook een proces van zelfverbetering vereist. Hij vertelt: "Ik denk dat je daar veel van kunt leren, en tegelijkertijd verbeter je je morele karakter en word je een beter mens." 

Hij voegt eraan toe, "als je een beter mens wordt, word je een betere danser."

Het idee dat het niveau van zelfontplooiing bepalend is voor het vaardigheidsniveau is iets waarvan Huang zegt dat het diep geworteld is in de kunst van de klassieke Chinese dans. Hij merkt op dat, nu de kunst zelf deel uitmaakt van de Chinese geschiedenis, "de waarden van die beschaving verweven zijn met die kunstvorm. Alleen als je deel gaat uitmaken van die waarden, kan je de klassieke Chinese dans echt waarderen." 

Hij merkt op dat deze zelfreflectie op haar beurt een artiest in staat stelt zich te verbinden met een publiek. "Naarmate je een beter mens wordt, word je een betere danser. De energie van jou die zich verbindt met het publiek wordt veel positiever", zegt hij. "Ik denk dat ieder mens een kant met positieve energie heeft, en als je met die positieve energie een verbinding maakt met het publiek, creëert het een resonantie, omdat we allemaal deze zelfde elementen in ons hebben.”

Huang deelt zijn eigen ervaring van ontdekkingen binnen de kunst. Na verloop van tijd raakte Huang verbonden met waarden, geworteld in de oude Chinese cultuur, zoals respect voor leeftijdgenoten en respect voor ouderen - waarden die, zoals hij zegt, je ook nederigheid leren. "Je bent ontvankelijker; je bent beter in staat om te leren. Je stelt jezelf niet boven anderen, wat er ook gebeurt." 

"Ik denk dat dit één van de belangrijkste dingen in het leven is: dat het niet om jezelf gaat, maar om anderen in je omgeving", zei hij.

De Epoch Times